Mioceńska turzyca z Węgier

Publikacja IPal PAN — Halamski, A.T., Kraski, J., Erdei, B. & Durska, E. 2025. Rhizome and leaf anatomy of Rhizocaulon huberi H.-J. Gregor (Cyperaceae, Miocene) and nomenclature of the genus Rhizocaulon Saporta ex Schimp. et Schenk. Acta Geologica Polonica, 75 (4), e64. doi: 10.24425/agp.2025.157029

Rycina: Rhizocaulon huberi. Na dole (C) skrzemionkowane kłącze, przechodzące w nibyłodygę. Na górze (A) przekrój przez nibyłodygę i jego powiększenie (B), pokazujące budowę poszczególnych liści, tworzących nibyłodygę.

Przeprowadzono rewizję taksonomiczną (czyli ponowne badania) skrzemionkowanych szczątków roślinnych z miocenu Gór Tokajskich (Węgry). Są to kłącza, korzenie i nibyłodygi, zaliczone do gatunku Rhizocaulon huberi H.-J.Gregor. Dzięki zastosowaniu nowych metod badawczych, niedostępnych autorom pierwszego opisu (protologu), stwierdzono, że badana roślina należy do rodziny turzycowatych (Cyperaceae). Najbardziej podobny jest współczesny południowoamerykański rodzaj Diplasia. Praca zajmuje się też kwestią ważności użycia nazwy rodzajowej Rhizocaulon u dawnych autorów; tego typu analizy, choć żmudne, są konieczne dla zachowania stabilności nomenklatury biologicznej.